ROZDZIAŁ I

Jesień 1967 roku

 Bella nie tęskniła za Hogwartem. Tęskniła tylko za wolnością. Lato w rezydencji rodziców miało swoje zalety, ale dziewczyna miała dość ukrywania się przed matką. W Hogwarcie, choć także musiała uważać gdy łamała zasady, czuła się o wiele swobodniej. Była wśród swoich.
 Cyzia zniknęła gdzieś w tłumie. Rok wcześniej, gdy przyjechała do Hogwartu po raz pierwszy, nie chciała odstąpić Belli na krok. Ponieważ starszej siostrze nie bardzo się to podobało, zrzuciła obowiązek na Andromedę, która i tak zawsze czuła się dobrze w roli opiekunki. Poza tym, rzadko kiedy odrzucała prośby Belli.
 Właściwie, czy w ogóle to robiła?
 Bellatrix wyprostowała się. Matka zawsze mówiła jej, że nie wolno się garbić. W tym akurat miała rację. Kobieta dużo lepiej wyglądała ze ściągniętymi łopatkami, dumnie uniesioną brodą i wypiętą klatką piersiową.
 Zwilżyła usta językiem i ruszyła przed siebie znajomym korytarzem. Pachniało nieco wilgocią, jesienne powietrze wdarło się do zamku, chłodząc grube mury. Belli jednak nie było zimno.
 W końcu dotarła do Kamiennej Ściany, która na pozór nie kryła w sobie niczego niezwykłego. Ale w tej szkole przecież wszystko było niezwykłe.
 Bella wypowiedziała hasło i weszła do pokoju wspólnego Ślizgonów.
 Ucieszył ją znajomy widok mrocznego wnętrza. Zielona poświata, lekki chłód, wilgoć, zapach jeziora, niskie sklepienie i hałas typowy dla początku roku szkolnego. To właśnie lubiła.
 Panowała tam radosna atmosfera. Kilku chłopców wygłupiało się, ganiając się nawzajem. Prawdopodobnie jeden z nich zabrał coś innemu i teraz uciekał ze zdobyczą.
 Grupka dziewcząt w idealnie czystych szatach rozmawiała z lewej strony pomieszczenia. Jedna z nich nazywała się Aridia. Była obiektem zainteresowania niemal wszystkich chłopców z domu Salazara. Miała długie blond włosy, które nosiła splecione w luźnego warkocza. Była niezwykle wysoka, a jej delikatna twarz w kształcie serca zachwycała wielkimi oczami w kolorze czekoladowego brązu. Przeciwwagę stanowił dla nich mały, zgrabny nosek i nieduże, ale pełne usta. Aridia zazwyczaj schylała się do rozmówcy z powodu swojego wzrostu, a wówczas długie rzęsy rzucały cień na jej policzki i nadawały dziewczynie wygląd tajemniczej nimfy lub wróżki. Jakby już nie mogła być piękniejsza!
 Bella starała się jej nie zazdrościć, ale podobnie jak wszystkie dziewczyny, nieco irytowały ją zachwyty całej męskiej części Ślizgonów nad blondynką.
 Najzabawniejsze było jednak to, że przy całej uwadze, którą skupiała na sobie Aridia, wcale nie spotykała się z żadnym chłopakiem ze Slytherinu. Od czwartego roku niezmiennie była dziewczyną pewnego Krukona i - ku niezadowoleniu Ślizgonów, ale uldze Ślizgonek - nie zabierało się na rozpad tego związku.
 Bellatrix pomachała dziewczynom od niechcenia i ruszyła w stronę swojego dormitorium.
 Tak jak się spodziewała, czekała tam na nią. Zapukała delikatnie w ścianę, żeby dźwięk zwrócił uwagę zajętej rozpakowywaniem się współlokatorki.
 Dziewczyna odwróciła się w stronę Bellatrix, a na jej twarzy od razu pojawił się uśmiech.
 - Bella! Nareszcie! Jak to możliwe, że nie spotkałyśmy się w pociągu?
 - Nieważne, Dorcas. Tęskniłam!
 Dziewczyny uściskały się, nie żałując na to energii.

***

 Andromeda widziała Bellę kątem oka, jak kierowała się w stronę swojego dormitorium, całkowicie nie poświęcając uwagi nikomu w pokoju wspólnym. Postanowiła nie zawracać jej głowy.
 Teraz sama usiadła na swoim łóżku. Hogwart był znajomy, pewny. Ale to nie znaczyło, że dobry.
 Andromeda czuła się w szkole obco. I to bynajmniej nie dlatego, że nie radziła sobie z zaklęciami lub eliksirami. Była dobrą i pilną uczennicą. Jednak nigdy nie miała tylu przyjaciół, co starsza siostra. Nawet Cyzia, która w zeszłym roku przyjechała do Hogwartu po raz pierwszy, choć z początku dotrzymywała Andromedzie towarzystwa, bo sama czuła się zagubiona, w końcu znalazła grupę przyjaciół, z którymi spędzała czas.
 Andromeda nie miała tego szczęścia od trzech lat. Podziwiała popularne i piękne dziewczyny, z którymi każdy chciał rozmawiać. Jakby czymś się zasłużyły. Andzia nie rozumiała ich fenomenu. Nie wiedziała, dlaczego je ktoś lubi, a jej nie.
 Andromeda Black była jedyną z sióstr, która nie mogła się doczekać ukończenia szkoły. Zostały jej cztery lata.
 Choć były oczywiście i dobre strony. Po długich wakacjach mogła wrócić do podziwiania zadziwiającej urody Levena Tezry.
 Leven Tezra był rok starszy od Andromedy i miał piękne rysy twarzy. Pewnie był bardzo popularny w swoim domu, czyli w Gryffindorze, ale Andromeda nie mogła tego zweryfikować, bo nie miała bliskich przyjaciół nawet w swoim własnym domu, a co dopiero wśród Gryfonów!
 Podczas każdego meczu Quidditcha, nawet gdy grał Slytherin, Andzia potajemnie kibicowała czerwono-złotym, ponieważ Leven był obrońcą.
 Gdy współlokatorki Andromedy od dłuższego czasu prowadziły swoją rozmowę, w którą nie była ani trochę włączona, postanowiła zostawić je na chwilę ze swoimi chichotami same.
 Udała się z powrotem do pokoju wspólnego, licząc, że spotka którąś z sióstr lub Alexa - jedną z niewielu osób, która zdawała się lubić rozmowy z Andromedą. I co ważniejsze, ona lubiła rozmowy z nim. Mimo, że był młodszy o rok, nosił śmieszne okulary i kochał nad życie zielarstwo.
Nie zauważyła Belli, ani Narcyzy, ale rzeczywiście był tam Alex. Mały chudy chłopak o ciemnej cerze i kręconych włosach siedział na kamiennym stopniu, czytając jakąś książkę.
 Andromeda uśmiechnęła się na ten znajomy widok.
 Ruszyła w stronę kolegi, aby się przywitać. Wewnętrzna radość, jaką przyniósł jej jego widok, uświadomiła dziewczynie, że chyba żywi do niego więcej sympatii, niż myślała.
 Kolejnym niezbitym dowodem była szybkość z jaką ruszyła do Alexa. To nie był powolny i dostojny krok, ale wesoły, szybki marsz.
 Dopóki nagle na jej drodze nie stanął wysoki chłopak. Wtedy Andromeda zwolniła, ale na nic się to zdało. I tak na niego wpadła i boleśnie odbiła się nosem od jego łokcia, który właśnie niefortunnie uniósł w górę, gestykulując podczas rozmowy.
 Dziewczyna straciła równowagę, po czym upadła na zimną podłogę z krwawiącym nosem.
 Na początku zapadła cisza, ale potem większość Ślizgonów wybuchła śmiechem. Jedynie niektórzy patrzyli na Andromedę z konsternacją. Jednak żadne z nich nie ruszyło jej na pomoc.
 Chłopak, któremu nadziała się na łokieć, rozmasowywał go dłonią drugiej ręki i patrzył na dziewczynę z wściekłością.
 - Patrz przed siebie, jak chodzisz, gówniaro!
 Rzeczywiście, wyglądał na starszego od niej. Andromeda spuściła głowę w wyrazie zażenowania i smutku. Nie potrafiła wykrztusić z siebie ani słowa. Nie chciała na nich wszystkich patrzeć, ale nie potrafiła też się podnieść i uciec do swojego dormitorium.
 Wówczas poczuła delikatną dłoń na swoim policzku.
 - Kretyni! - krzyknęła Bellatrix. - Z czego się śmiejecie? Chce ktoś, żeby jemu też krwawił nos? Jestem do usług!
 Starsza siostra zmierzyła wzrokiem wszystkich obecnych, wciąż klęcząc przy Andromedzie.
 Śmiechy ucichły, przynajmniej w większości.
 - A ty co? Nie potrafisz pomóc wstać z ziemi młodszej koleżance? - rzuciła gniewnie chłopakowi, którego łokieć spowodował cały ambaras.
 - Odczep się, Black  - odpowiedział. - Niech ta gówniara nauczy się patrzeć, jak chodzi.
 Bellatrix wstała, pociągając za sobą Andromedę, której dłoń ujęła chwilę wcześniej.
 - Tak się składa, Lestrange, że ta gówniara to moja młodsza siostra. I jeśli masz z nią jakikolwiek problem, porozmawiaj najpierw ze mną.
 Andromeda patrzyła na starszą siostrę jak zaczarowana. Bella bywała wobec niej opiekuńcza, ale jeszcze nigdy, przenigdy, nie walczyła o nią tak zaciekle.
 Rudolf Lestrange zmrużył oczy, żeby przyjrzeć się Blackównie. Stała wyprostowana. Niesforne, czarne włosy okalały jej bladą twarz w niezwykle pociągający sposób. Uniesione brwi i brązowe, niemal czarne tęczówki skierowane dokładnie w jego stronę. I nieco rozchylone ze zdenerwowania usta.
 Na twarzy chłopaka zagościł nieco lubieżny uśmiech.
 - Może i nawet polubiłbym takie rozmowy...
 Po pokoju wspólnym przemknął śmiech.
 To wyprowadziło Bellę z równowagi.
 Spojrzała na Andromedę. Z jej drobnego noska cały czas sączyła się delikatnie krew. Ale nie była już przestraszona. Przynajmniej tyle.
 Bella zaśmiała się pod nosem i zbliżyła do Rudolfa.
 - Uuu! - zawiwatował ktoś z drugiego końca pomieszczenia.
 Bella jednak nie dała się sprowokować i doprowadziła swój plan do końca.
 Gdy zbliżyła się już wystarczająco, zlikwidowała z twarzy chłopaka irytujący uśmieszek bardzo dokładnym i bardzo mocnym ciosem pięści w jego lewy policzek.
 Choć był od niej wyższy, trafiła idealnie, a on prawie zachwiał się na nogach.
 - Takie aluzje to nie do mnie - oświadczyła Bellatrix, po czym nachyliła się do siostry i powiedziała jej szeptem, aby poszła już do swojego dormitorium.
 To był emocjonujący wieczór w pokoju wspólnym Ślizgonów.

***
Kochani! Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Tak, wiem, Rudolf był młodszy od Belli. Ale nie w tym opowiadaniu. :)
Zacznę od tego, że przepraszam, iż nie odpisywałam na Wasze komentarze pod tamtym prologiem. W ogóle nie było mnie ostatnio na tym blogu, przeczytałam je dopiero dzisiaj. Dziękuję Wam za zainteresowanie i już w ten weekend zajrzę na Wasze blogi. Na komentarze oczywiście macie już odpowiedzi.  :)
Pozdrawiam Was serdecznie, a szczególnie Jasmine, dzięki której pewnie tu zajrzeliście. :) Poza tym, to ona skutecznie dopingowała mnie przez cały czas pisania rozdziału. Dziękuję!

Do następnego razu (tym razem, nie powinno być już tak długiej przerwy)! :)