ROZDZIAŁ II

Dedykuję Jasmine. Za Twoje wiadomości, Twój uśmiech i za to, że ze mną wytrzymujesz. :) 


 Wrzesień nie okazał się słoneczny. Świat wydawał się blady. Nad Hogwartem zawieszone było szare niebo, na którym widniały grube warstwy chmur, zasłaniające słońce. Tylko nieliczne promienie przedostawały się na ziemię, tworząc małe skupiska światła, które przypominały punkty podświetlone przez reflektor na scenie.
 Narcyza uchyliła powieki. Przetarła oczy i wzięła kilka wdechów, nim zdobyła się na odwagę, by wydostać się spod ciepłej kołdry i wstać.
 Gdy była już umyta i ubrana, rozczesała dokładnie swoje długie, nieco pofalowane, jasne włosy i zwinnie zaplotła warkocz, który spoczął na jej prawym ramieniu. Kosmyk grzywki wysunął się z upięcia i luźno wisiał obok jej policzka, podkreślając delikatne rysy dziewczynki.
 Tuż przed wyjściem z dormitorium wyjęła małą szkatułkę w kolorze szmaragdu, której wieczko zdobił namalowany złotą farbą smok. Wyjęła ze szkatułki srebrny łańcuszek z zawieszką, na której wygrawerowana była dewiza rodu Blacków - "Toujours pur".
 Cyzia założyła ozdobę na szyję, dokładanie tak jak co rano. A potem wybiegła na swoje pierwsze tamtego dnia zajęcia.
 Jej przyjaciółka z dormitorium, która wcześniej bezustannie ją pośpieszała, przebiegła tuż obok na schodach. Jej złote włosy tylko mignęły Narcyzie przed oczami, niczym złoty znicz.
 - Dzięki, że na mnie czekasz, Gwendolyn! - krzyknęła.
 Nie słysząc żadnej odpowiedzi, zaśmiała się tylko pod nosem i ruszyła dalej przed siebie.
 Przemierzając korytarz zamku, zauważyła znajome brązowe włosy, spływające luźno po plecach właścicielki.
 - Andziu! - krzyknęła.
 Andromeda odwróciła się i uśmiechnęła na widok młodszej siostry. Narcyza podbiegła do niej, zahaczając o ramię jakiejś Krukonki i zupełnie się tym nie przejmując.
 - Jaki śliczny warkocz - pochwaliła ją Andromeda.
 - Nie udawaj, że nie pamiętasz, jak mnie uczyłaś go zaplatać!
 Siostry zachichotały.
 - Wszystko u ciebie w porządku? - zapytała Narcyza.
 - Jestem starsza, więc chyba to ja powinnam o to pytać.
 - Ale to ty masz opuchnięty nos! - zaśmiała się blondynka. 
 Andromeda, mimo że wspomnienie zderzenia z Rudolfem Lestrange nie było zbyt miłe, nie mogła powstrzymać śmiechu i potargała dziewczynce włosy.
 - Ej! - zaprotestowała oburzona Narcyza. - Wstaję wcześniej specjalnie, żeby je uczesać!
 Starsza z sióstr uniosła ręce w geście oznaczającym poddanie się i odparła żartobliwym tonem:
 - Wybacz. Jak chcesz, to możesz mnie zmienić za karę w żabę!
 Nagle tuż obok nich pojawił się niski i szczupły chłopak. Na nosie miał jak zwykle swoje nieco zniszczone już okulary, a ciemne loczki uroczo podskakiwały, kiedy próbował nadążyć za siostrami. To nie mógł być nikt inny niż Alex.
 - A masz coś do żab? - spytał na powitanie.
 Andzia posłała mu rozbawione spojrzenie.
 - Są okropne - odpowiedziała. - Oczywiście oprócz twojej Lindy. Ona jest cudowną żabą. Ma urok, klasę i urodę. Wszystko to, czego mnie brakuje.
 Cała trójka się zaśmiała.
 - Leven Tezra pewnie by tego nie powiedział - szepnęła Narcyza.
 Starsza Ślizgonka zatrzymała się w pół kroku i nachyliła ku swojej siostrze.
 - A ty skąd wiesz?
 Narcyza nic nie odpowiedziała, tylko zacisnęła mocno usta, próbując powstrzymać łobuzerski uśmieszek.
 - Wygadałeś się?! - Tym razem Andromeda zwróciła się do Alexa. - No pięknie. Dziękuję bardzo.
 - Nie denerwuj się, przecież nikomu więcej nie powiemy - uspokoiła ją Cyzia.
 Andromeda nie odpowiedziała, ale wiadomo było, że nie jest zła. Rzadko kiedy się gniewała. A jeśli już, zazwyczaj szybko wybaczała.
 - Poza tym... - zaczął nieśmiało Alex. - Może ty jemu też się podobasz.
 Andzia prychnęła.
 - On nie wie, że istnieję.
 - Ale może wkrótce się dowie - odparł chłopak.
 Nim Ślizgonka zdążyła mu odpowiedzieć, odezwała się jej młodsza siostra:
 - Ale wiesz, że on podobno jest półkrwi?
 Tym razem Andromeda nie była zła, ani rozbawiona. Poczuła zaskoczenie. Ściągnęła brwi i wzruszyła ramionami.
 - No i co z tego?
 Narcyza zdała sobie sprawę ze swojego zakłopotania.
 - No przecież... On... Och, muszę już iść. Zaraz się spóźnię - wymamrotała i skręciła w lewy korytarz, zostawiając za sobą siostrę i jej przyjaciela.
 Srebrny wisiorek z dewizą "Toujours pur" podskakiwał na jej dekolcie, gdy przyśpieszyła kroku.
 Toujours pur. Zawsze czysty.

***

 Andromeda jeszcze długo rozmyślała nad słowami swojej młodszej siostry. Znała poglądy swoich rodziców. Znała dewizę swojej rodziny. Jednak taka opinia w ustach małej dziewczynki sprawiła, że Andromeda się wzdrygnęła. Może nawet trochę przestraszyła. Bała się, że jest z nią coś nie tak. Skoro obie jej siostry mówiły to samo, co matka, a ona nie potrafiła tego przyjąć, to na pewno był znak, że czegoś w życiu nie pojęła. Nie zrozumiała którejś lekcji. Spuściła głowę i zaczęła się obawiać, że może po prostu jest niemądra.
 Kiedy była młodsza rozmyślała nawet nad tym, czy jest prawdziwą Blackówną. Sądziła, że może być sierotą, którą przygarnęli, i dlatego tak bardzo się od nich wszystkich różni. Potem jednak patrzyła na Bellę i widząc uderzające podobieństwo między nią, a swoim odbiciem w lustrze (choć Bellę oczywiście uważała za dużo piękniejszą), porzucała te szalone rozważania.
 Niemniej jednak całe życie miała wątpliwości dotyczące poprawności swoich poglądów. I choć od dawna jej nie dręczyły, przekonała się, że wbrew pozorom nigdy się ich nie pozbędzie.
 Westchnęła ciężko. Myśli dręczyły ją cały dzień, przez co nie mogła skupić się na lekcjach.
 Siedziała w bibliotece, próbując skupić się nad grubym tomem poświęconym astronomii. Przymknęła na chwilę oczy i potarła dłońmi skronie.
 Nie wiedząc dlaczego, nie mogła pozbyć się wciąż powracającego do niej od rana wspomnienia.

  Było lato i wszechobecna zieleń zdawała się działać kojąco. Przebywały w dużym ogrodzie posiadłości Blacków. 
 Bella leżała na plecach i mruczała coś do siebie. Chyba coś recytowała. Jej długie i grube włosy spoczywały wokół jej twarzy na trawie. Lśniły delikatnie w promieniach lipcowego słońca. Była ubrana w granatową sukienkę, całkiem prostą i niezbyt zdobną, a mimo to wyglądała niezwykle dostojnie i elegancko.
 Obok niej siedziały Narcyza i Andromeda. Jasne włosy młodszej z nich były całkowicie potargane po wcześniejszej grze w berka. Miała białą sukienkę, nieco pobrudzoną ziemią i trawą. 
 Andromeda zaś założyła tamtego dnia szarą bluzkę i ciemną spódnicę w kratę. Włosy, podobnie jak siostry, nosiła rozpuszczone. 
 Andzia i Cyzia opowiadały sobie rymowanki, wybuchając co jakiś czas śmiechem. Dzień upływał im na zabawie, a czas zdawał się stanąć w miejscu. 
 Kroków matki na początku nie usłyszały. Dopiero jej głos oderwał siostry od ich zajęć.
 - Czas, żebyście wróciły do domu i przygotowały się na obiad. 
 Narcyza tylko na początku trochę marudziła, po czym grzecznie udała się w stronę domu. Bellatrix zapytała, czy na obiedzie znowu będą goście, a słysząc twierdzącą odpowiedź mruknęła coś do siebie, otrzepała suknię ze źdźbeł trawy i także udała się do swojego pokoju, dalej mrucząc do siebie jakieś nieznane siostrom formułki. 
 - Andromedo - pośpieszyła ją matka. 
 - Nie jestem jeszcze głodna, mamo. 
 Druella Black przechyliła głowę i posłała córce wymowne spojrzenie. 
 - Posiłek jemy o określonej porze. Rób co mówię, dziecko. 
   
 Andromeda podskoczyła na swoim krześle, gdy ze wspomnień wyrwał ją głos Alexa.
 - Nie martw się już.
Przybrała wesoły wyraz twarzy.
 - Przecież się nie martwię.
 - Martwisz. Cały dzień.
 Westchnęła.  
 - Skąd wiesz?
 - Znam się na ludziach - odparł. - I to bynajmniej nie dlatego, że jestem czystej krwi.
 Zaśmiała się i zrobiła dla niego miejsce obok siebie.

***

 Bella przygryzła wargę. Liczyła, że lekki ból nieco ją rozbudzi. Ale uszczypnięcie nic dało, tylko poczuła metaliczny smak krwi w ustach, a sen nadal ciążył jej na powiekach.
  W nocy nie mogła spać. Wszystko jej przeszkadzało. Blask księżyca wpadający przez okno. Trzeszczenie łóżka, gdy zmieniała pozycję. Płytkie, równe oddechy Dorcas tuż obok.
 Gdy w końcu udało jej się zmrużyć oczy, już prawie świtało.
 Siedziała niezadowolona, z cieniami pod oczami, potarganymi włosami, których nie miała czasu porządnie rozczesać. Spowita w półmroku sala, w której Ślizgoni od rana zgłębiali tajniki eliksirów, tylko coraz bardziej ją usypiała.
 - Panno Black! Czy jest pani może znudzona?...
 Bella wymamrotała coś w odpowiedzi do profesora, mając nadzieję, że da jej spokój. Szczęśliwie dla niej, tak się właśnie stało.
 Nagle usłyszała syknięcie.
 Rozejrzała się wokół siebie, ale nic nie przykuło jej uwagi. Zmarszczyła brwi i uznała, że po prostu się przesłyszała.
 - Psst! Black!
 Jednak nie miała omamów. Bella odwróciła się i zobaczyła zadowolonego z siebie Rudolfa Lestrange. Chłopak, w przeciwieństwie do niej, wyglądał na o wiele bardziej wypoczętego. Jego brązowe włosy ładnie układały się wokół pociągłej twarzy.
 - Czego? - spytała prawie bezgłośnie.
 Rudolf uśmiechnął się zadziornie.
 - Wciąż nie dostałem swoich przeprosin...
 Bella nachyliła się w jego stronę. Uniosła brwi, jak zawsze, gdy była oburzona. Jej oczy robiły się wtedy prawie zupełnie okrągłe, przez co trudno było nie dostrzec ich niezwykłej barwy.
 - Niby za co? - zapytała trochę za głośno.
 Rudolf dotknął palcem wskazującym swojego lewego policzka. Minęło kilka dni od zajścia w pokoju wspólnym, siniaka już prawie nie było widać. Bella przewróciła z irytacją oczami.
 - Tylko się nie popłacz, Lestrange - powiedziała, po czym ponownie odwróciła się w stronę swojej ławki.
 Słysząc za plecami jego chichot, któremu wtórowały komentarze jego najlepszego przyjaciela, a kuzyna Belli ze strony jej matki, Evana Rosiera, nie wytrzymała i znowu spojrzała za siebię.
 - Masz coś jeszcze do dodania?
 Chłopak odchrząknął.
 - A co chciałabyś usłyszeć?
 - Że dasz mi spokój - wycedziła.
 - Pod jednym warunkiem.
 - Nie będziesz stawiał warunków, Lestrange!
 - A co byś powiedziała na...
 - Panno Black! Panie Lestrange! Może chcecie podzielić się z nami wszystkimi swoimi refleksjami, skoro macie tyle ciekawych rzeczy do opowiedzenia? - Głos profesora był szorstki i oboje wiedzieli, że nie ma po co się wykłócać. Umilkli.
 Bella, choć starała się temu oprzeć, nie mogła opanować ciekawości. Czego nie zdążył jej powiedzieć Lestrange?
 Jęknęła w duszy i oparła policzek na lewej dłoni, starając się dotrwać do końca wywodu profesora. Ku swojemu zaskoczeniu stwierdziła, że nie jest już aż tak bardzo śpiąca.

***

 Witajcie! Mam nadzieję, że nowy rozdział nie zawiódł Waszych oczekiwań. Dziękuję Wam serdecznie za Wasze zainteresowanie i pozostawiane komentarze. Za bardzo mi schlebiacie.
 Dajcie mi znać w komentarzu, którą z sióstr lubicie najbardziej. :)
 Pozdrowienia!